بلندا سرِ ما که گر غرق خونش
ببینی، نبینی تو هرگز زبونش

بلندا سرِ ما که گر غرق خونش

ببینی، نبینی تو هرگز زبونش

سرافراز باد آن درختِ همایون

کزین سرنگونی نشد سرنگونش

تناور درختی که هر چه‌ش ببری

فزون‌تر بود شاخ و برگ فزونش

پی آسمان زد همانا تبرزن

که بر سر فرو ریخت سقف و ستونش

زمین واژگون شد از آن تا نبیند

در آیینه‌ی آسمان واژگونش

بلیٰ گوی عهدش بلا آزماید

زهی مرد و آن عهد و آن آزمونش

ز چندی و چونی برون رفت و آخر

دریغا ندانست کس چند و چونش

خوشا عشق فرزانه‌ی ما که ایدون

ز مجنون سبق برده صیت جنونش

از آن خون که در چاه شب خورد بنگر

سحرگاه لبخند خورشید گونش

خم زلفش آن لعل لب می‌نماید

نگر تا نپیچی سر از رهنمونش

بهارا تو از خون او آب خوردی

بیا تا ببینی گل افشان خونش

سماعی است در بزم او قدسيان را

دلا گوش کن نغمه‌ی ارغنونش

به مانند دریاست آن بی‌کرانه

تو موجش ندیدی و دیدی سکونش

نهنگی بباید که با وی بر آید

کجا سایه از عهده آید برون