با تمام محبت، با تمام دلسوزي به سراغ آن گروهي كه از صميم دل عربده مي‌زنند و يا حسين يا حسين ‏مي‌گويند، مي‌رويم و مي‌گوييم: برادر و خواهر باصفا، حسين حسينت را با صميمت بگو، اما زمينه انسانيت ‏اين كار، آگاهي است، كمي هوشياري است، مبادا حسين حسين گفتنت در راه ضدّ حسين مورد استثمار و ‏بهره كشي قرار گيرد.‏

مي‌گويند: شما «يا حسين يا حسين»ِ اين مردم را كه از صميم قلب در اين ايام حسين حسين مي‌گويند، اين را ‏بي ارزش مي‌دانيد؟ مي‌گويم هرگز، باارزش است. دروغ مي‌دانيد؟ هرگز، بيشتر كساني را كه من مي‌شناسم كه ‏در آن ايام با سوز جگر يا حسين يا حسين مي‌گويند، راستي يا حسين مي‌گويند. من شكي در اين ندارم. اما ‏مي‌گويم به اين اكتفا نكنيم. اين را حدّ نصاب ندانيد، اين را غير قابل انتقاد ندانيم. درست مثل عاطفه ي پاك آن ‏مادري كه بچه‌ها را لوس و ننر بار مي‌آورد. عاطفه است، راستي هم عاطفه است. اما در حدّ نصاب نيست! ‏قابل انتقاد هست! زيان بخش هست! هيچ منافاتي ندارد.‏
من تعجب مي‌كنم از دسته‌اي كه يك بامشان دو هوا دارد، سؤال است كه چرا تعجب مي‌كني؟ چون بام‌هاي ما ‏عموماً دو هوا و چند هوا دارد! زماني كه من در برابر آينه ي تمام نماي حقيقت قرار مي‌گيرم، تعجب مي‌كنم. ‏ولي وقتي سراغ واقعيت‌ها مي‌آيم حق با شماست، تعجبي ندارم. وقتي كساني را كه علي علي مي‌گويند و دهان ‏آن‌ها كف مي‌كند و بي حال مي‌شوند را مي‌بينند از آن‌ها انتقاد مي‌كنند. مي‌گويند: آقا اگر تو راستي علي دوست ‏هستي، چرا چنين و چرا چنان مي‌كني؟! اما همان‌ها وقتي به يا حسين يا حسين برخورد مي‌كنند اصلاً يادشان ‏مي‌رود. اين جا ديگر از ضابطه‌هاي انتقادي خبري نيست و حال آن كه ضابطه‌هاي حق و حقيقت عام و كلّي ‏است، شامل همه است. همه ي آن‌هايي كه با صميميت يا حسين يا حسين مي‌گويند و همه ي آن‌هايي كه با ‏صميميت يا علي يا علي مي‌گويند، در اين صميميت شكي نيست و بر اين كه از اين نظر و مطلب بايد حقّش ‏شناخته شود ترديدي نيست. در اين هم شكي نيست كه ولايت علي(ع) و اهل بيت پيغمبر، ممكن است درست ‏مثل مهرِ آن مادرِ دلسوزِ، بچه را لوس و نُنُر تربيت كند، در اين حالت با همه پاكي‌اش مضرّ است. و ممكن ‏است مثل عاطفه و مهر مادرِ هوشمندِ روشن بين درآيد، در آن موقع است كه هم سخت و هم مفيد است و هم ‏پرارزش.‏
سؤال مي‌كنند: آيا واقعاً همه ي افرادي كه در كشورهاي بودايي پاي مجسمه ي بودا نيايش مي‌كنند، گريه و ‏زاري و كرنش مي‌كنند، اين عمل‌ها و نيايشش‌ها مگر از صميم قلب آن‌ها نيست؟ مگر از صميم جان‌شان ريشه ‏نگرفته است؟ ولي آيا طبق منطق اسلام، صِرف اين كه اين نيايش از صميم قلب برمي خيزد، كافي است كه ‏بگوييد پس بودايي را هم به راه خود بگذار؟ از بودايي پايين‌تر را فرض كنيد، مگر آن‌ها كه پاي بت‌ها در ‏عصر پيغمبر(ص) به گريه و زاري و نيايش مي‌نشستند و برمي خاستند، مگر همه دروغ بوده است؟ آيا بيشتر ‏آن‌ها از صميم قلب نيايش نمي‌كردند؟ طلب حاجت نمي‌كردند؟ آيا به دروغ بت مي‌پرستيدند؟ پس صرف اين كه ‏كاري از روي اخلاص انجام شود، كافي نيست؛ بلكه ارزش يابي با ضابطه‌هاي اسلام، قرآن، با ضابطه‌هايي ‏كه خود پيغمبر، خود مولا اميرالمؤمنين و سيّد الشهدا در اختيار ما قرار گذاشته‌اند، بايد صورت بگيرد.‏
با تمام محبت، با تمام دلسوزي به سراغ آن گروهي كه از صميم دل عربده مي‌زنند و يا حسين يا حسين ‏مي‌گويند، مي‌رويم و مي‌گوييم: برادر و خواهر باصفا، حسين حسينت را با صميمت بگو، اما زمينه انسانيت ‏اين كار، آگاهي است، كمي هوشياري است، مبادا حسين حسين گفتنت در راه ضدّ حسين مورد استثمار و ‏بهره كشي قرار گيرد. ببينيم حسيني كه به عشقش مي‌گرييم و به راستي مي‌گرييم، به عشقش ضجّه مي‌كنيم و به ‏راستي ضجّه مي‌كنيم. به عشقش پول خرج مي‌كنيم و به راستي خرج مي‌كنيم. آن‌هايي كه براي خودنمايي خرج ‏مي‌كنند، انسان با آن‌ها طرف بشود ارزش ندارد، آن‌ها منافق‌اند. ما فعلاً آن‌ها را مي‌گوييم كه در آن‌ها خلوص و ‏صفايي است. بگو اين حسين چرا كربلا آمد؟ و چرا كشته شد؟
از گذشته به زمان حال بيا، آينده را هم نگاه كن، سرگذشت زنده ي مولاي مان حسين(ع) را به دقت مطالعه ‏كن، ببين چه شد كه حسين(ع) مدينه را پشت سر گذاشت و به مكه آمد؟ در آن روزهايي كه همه مسلمان‌ها به ‏سمت مكه، براي مراسم حج هجوم آوردند، در روز هفتم به جاي اين كه به سمت عرفات كوچ كند، به سمت ‏كوفه حركت مي‌كند، چرا؟ اين چراها را مطالعه كن، از زبان چه كسي؟ از زبان دين، يا از زبان تاريخ نقادي ‏شده، تصديق شده يا اگر زبان تاريخ تصديق شده در اختيارت نيست، يك كتاب اين طور مي‌گويد و كتاب ديگر ‏چيز ديگري مي‌گويد، هر دو هم اثر محققان عالي قدر است، هر دو را مطالعه كن. اگر حقيقت براي تو روشن ‏نشد، سراغ قرآن برو.‏
مگر بي خود بود كه پيغمبر و جانشين به حقّش علي(ع) فرمودند و تأكيد كردند: هر وقت فتنه‌هاي گمراه ‏كننده، راه حق و حقيقت را بر شما همچون تاريكي شب، مشتبه كرد «عليكم بالقرآن»، سراغ قرآن برويد و ‏ببينيد قرآن چه مي‌گويد؟ اين قرآن هدايت است و در چنين مواردي اصل است و حق را از باطل جدا مي‌كند.‏
بيا حسين(ع) را با محك قرآن، با ملاك‌ها و ضابطه‌هاي قرآن مطالعه كن. ببين چگونه مي‌تواند باشد! بعد ‏هر جاي اين تاريخ كه هماهنگ با قرآن بود، برايت روشنگر خواهد بود. و هر جا را كه ديدي پشتوانه قرآني ‏ندارد، از اعتبار ساقط كن. حالا ببينيد يك بحث از نهضت حسيني را كه با قرآن هماهنگ است و از قرآن ‏پشتوانه دارد نقل مي‌كنم، حضرت همواره اثبات مي‌فرمود: عده اي، اگر كه با زبان‌شان نپرسند، با نگاه‌هايشان ‏مي‌پرسند كه چه منظوري از اين حركت داشتيد؟ خود امام در پاسخ اين سؤال توضيحاتي مي‌دهد، بعضي جاها ‏به صورت خصوصي براي يك نفر بيان مي‌كند، بعضي جاها به چند نفر از نزديكان، بعضي جاها عمومي ‏است. من از جواب‌هاي خصوصي صرف نظر مي‌كنم و سراغ توضيحات عمومي مي‌روم.‏
در سيره ي امام(ع) ، نويسندگان مكرّر و متعدد نقل كرده‌اند كه امام در توضيح حركتش فرمود: ‏
اي مردم با ايمان! امروز مي‌بينم حق پايمال مي‌شود، باطل حكومت مي‌كند. با معروف مبارزه مي‌شود، از ‏منكر حمايت مي‌شود، طرفداران حق پايمال مي‌شوند، خودفروختگان به باطل تشويق مي‌شوند، در چنين ‏شرايطي يك انسان باايمانِ متعهّد نمي‌تواند آرام بگيرد و به جهاد، تلاش و كوشش در راه خدا كشيده مي‌شود، ‏چون باايمان و متعصّب است. اين ايمان برايش دلخوش كن نيست؛ بلكه ايمان برايش راه زندگي است. مگر نه ‏اين است كه پيغمبر فرموده است: در چنين شرايطي بيكار نشستن و دست روي دست گذاشتن گناهي بس بزرگ ‏است. مگر نه اين است كه قرآن كريم در صدها آيه، بي تفاوت ماندن در چنين شرايطي را گناهي بزرگ ‏مي‌شمارد؟
اي مردم! من خود ديدم و ما خود ديديم مردان پاك و مجاهد، انسان‌هاي باايماني را كه ايمان برايشان سخت ‏تعهدآور بود. دستگاه پليد معاويه از خانه و كاشانه بيرون‌شان كشيد، به سوي شام برد، در آن‌جا تهديدشان كرد ‏كه از حق گويي و حمايت از حق دست برداريد. آن‌ها تحت تأثير اين تهديد قرار نگرفتند، دستگاه پليد معاويه ‏اين‌ها را نابود كرد و به نابود كردنشان اكتفا نكرد، در افكار عمومي آن‌ها را لگدمال كرد، مردان پاكي چون ‏حجر بن عدي و عمرو بن حر، سيدان و شيعيان خالص مولا(ع) به دست عمّال معاويه در كنار پايتخت ‏حكومت اسلامي آن روز، سر به نيست شدند. آيا نمي‌نگريد در چنين شرايطي اين سعادتمندان چگونه شهيد ‏شدند.‏
جالب اين است كه درست آن طور كه سيد الشهدا(ع) در چند جمله بيان فرموده بود، دستگاه معاويه كساني ‏را كه پيرامون اين حكومت پليد به نام مسلمان و با شعارهاي اسلامي دين و دنياي‌شان را مي‌فروختند، در افكار ‏عمومي، مسلمان ممتاز و درجه يك معرفي مي‌كرد و مردان و زنان مسلماني را كه دين تا اعماق جان‌شان نفوذ ‏كرده بود، نه از مرگ، نه از شكنجه، نه از زندان، و نه از هيچ رنج و محروميت ديگر مي‌ترسيدند، آن‌ها را به ‏عنوان كساني كه گرايش‌هاي ضد اسلامي و مذهبي دارند معرفي مي‌كرد!‏
آيا امام مي‌توانست در چنين شرايطي كه مؤمنان خالص (كه ايمان و اسلام برايشان مكتب است) به صورت ‏كساني كه گرايش‌هاي ضد اسلام دارند، معرفي مي‌شدند و با چنين مرزبندي، انحراف افكار عمومي مسلمانان ‏از حقيقت تابناك ايماني صورت مي‌گرفت و در مقابل، يك مُشت تجليات توخالي و درون تُهي به نام مذهب ‏مورد تجليل قرار مي‌گرفت، در چنين شرايطي امام حسين فرزند دلبند پيغمبر، فرزند علي و فاطمه ‏ـ سلام الله عليهم اجمعين ـ چگونه مي‌توانست بي تفاوت بماند؟
نه امام حسن بي تفاوت مي‌ماند، نه امام حسين، نه موسي بن جعفر، نه امام رضا، نه حضرت جواد، نه ‏حضرت عسكري، نه حضرت صادق ـ سلام الله عليهم اجمعين ـ همه ي اين‌ها مي‌كوشيدند با در نظر گرفتن ‏حدود و امكانات زمان‌شان در برابر اين كج روي‌ها بي تفاوت نمانند. چرا؟ براي اين كه اين‌ها دين و ايمان‌شان ‏برايشان مكتب سعادت آور بود نه دلخوش كننده.‏
وقتي علي(ع) در دل شب در مناجاتش با خدا ضجّه مي‌زند، خطاب مي‌كند، خداوندا! اين بنده ي تو اگر از ‏او خطا و گناهي سر زده است، با چه رويي در روز رستاخيز به سوي تو آيد! اي شيعه ي علي از اين مناجات ‏علي(ع) چه مي‌فهمي؟ از اين مي‌فهميم كه با ذكر يا علي و يا حسين گفتن، حساب تمام تعهدها واريز مي‌شود؟ از ‏اين مي‌فهمي كه با همين محبت خالص و مخلصانه اما بدون عمل، بدون اين كه توام با عمل به واجبات و ‏اجتناب از محرمات، توبه از گناه و توبه از مسامحه و سهل انگاري در اداي وظيفه باشد، بدون اين كه همراه ‏با اين‌ها باشد، آيا مي‌تواني در راه نجات قرار گيري؟
حسين(ع) سفينه ي نجات است، بله كه سفينه ي نجات است. اما كدام حسين؟ هر كس بر اين سفينه سوار ‏شود، به سوي نجات مي‌رود، اما بايد سوار شود، مَثَل اهل بيت و پيشوايان پاك از اهل بيت پيغمبر، مَثَل كشتي ‏نوح است. هر كس در آن سوار شود نجات مي‌يابد، و هر كس از آن دوري جويد، غرق مي‌شود. اما سوار شدن ‏چيست؟ دوري گزيدن چيست؟
خدمت شما عرض كنم اگر در آن زمان هم آژانس مسافرتي وجود داشت و بليط مسافرت با كشتي نوح را ‏مي‌فروختند و بعضي روي عشق و علاقه به سوار شدن اين كشتي مي‌رفتند با قيمت‌هاي گزاف، اين بليط را ‏مي‌خريدند، اما نمي‌رفتند و سوار نمي‌شدند، آيا باز هم نجات پيدا مي‌كردند؟ معلوم است كه صرف علاقه و پول ‏خرج كردنِ تنها و بليط خريدن براي نجات كافي نيست؛ بلكه بايد سوار شد، شيعه ي علي بودن يك وقت به ‏معناي فقط بليط خريدن است، با بليط خريدن گمان نمي‌كنم كسي برنده باشد. اما گاهي به معناي دنبال علي رفتن ‏است.‏
ما فقط مي‌خواهيم اين كلمه ي تشيّع (كه كلمه‌اي عربي و به معناي دنباله روي است)، توخالي نشود، در ‏مورد ولايت هم چنين است. يكي از عيب‌هاي اين كلمات عربي براي ما مردمي كه عرب زبان نيستيم همين ‏است كه به آساني مي‌شود آن را توخالي كرد. چون ريشه ي كلمه را غالباً نمي‌دانيم. ولي اين كه علاجش آسان ‏است، لازم نيست ما فوري كلمات عربي را عوض كنيم بلكه روشنگري مي‌كنيم، به همه ي كساني كه نَفَس مان ‏به آن‌ها مي‌رسد، معناي دقيق اين كلمات را بگوييم، آقا تشيّع يعني پيروي، دنباله روي.‏
اكنون من با صراحت و قاطعيت مي‌گويم هر كس دنباله رو علي(ع) است، نجات پيدا مي‌كند، هيچ شكي هم ‏در اين ندارم. هم چنين كلمه ي ولايت يعني هم پيماني، هر كس هم پيمان علي و حسين است نجات پيدا مي‌كند، ‏من شكي در اين ندارم.‏
عاشوراي حسين(ع) را زنده نگه داريد، زنده‌اي كه تحريف نشده باشد، در برخوردمان با مردمي كه با ‏خلوص نيت اما بدون هوشياري كارهايي مي‌كنند، (شبيه كارهاي آن مرد پرمهر كوته انديش) با محبت برخورد ‏كنيم، بيدارشان كنيم، بگوييم، برادر و خواهر مسلمان! اي برادرِ حسين دوست! اي خواهرِ حسين دوست! اگر ‏دوست حسين هستي درست دوستي كن، اين دوستي را با هم پيماني با ولايت همراه كن، با دنباله روي و تشيّع ‏همراه كن تا براي خودت و جامعه‌ات سرچشمه ي سعادت شود.‏
اين‌ها را با محبت روشن كنيم، پرخاش نكنيم. لااقل در اين دوره از حركتشان هيچ لازم نيست پرخاش كنيم، ‏با چهره‌اي گشاده، زباني آرام و منطق روشن با آن‌ها روبه رو شويد، تماس بگيريد، از آن‌ها بخواهيد اين ‏محبت باصفا، اين… اين كوشش‌ها، اين مغزها را در مسيري صحيح به كار اندازند. آن‌هايي هم كه حسين ‏برايشان يكسان است، عزاداري حسين برايشان دكّان است. يا دكّانِ روزي است، يا دكّان جاه و جلال و شكوه ‏و جبروت، كاري كنيد، تا اول روشن شوند و اگر باز به كارهاي‌شان ادامه دادند، آن وقت بايد ديد چه بايد كرد.‏
ولي به هرحال در شرايط كنوني وظيفه ي برادران و خواهراني كه به راستي عشق حسين(ع) در دل آن‌ها ‏موج مي‌زند. به راستي ولايت علي(ع) در جان آن‌ها خانه گرفته، عشق ولايتي كه با ايمان به حسين و ايمان به ‏خدا به هم پيوسته است و از هم جدا نيست و همه در يك راه قرار دارد، يكي از وظايف آن‌ها اين است كه يك ‏نفر، ولو دو نفر، ولو يك گروه كوچك را با منطقي روشن با اهداف عاشورا آشنا كنند.‏
عصر ما عصر روشن گري است، نمي‌گويم عصر كارهاي ديگر و تلاش‌هاي ديگر نيست، ولي روشنگري ‏در مراحل نخستين و اساسي كوشش‌هاي يك مسلمان قرار دارد. من گاهي حتي از بعضي رفقاي خيلي ‏دوست داشتني خودم ديده‌ام كه كيفيت برخوردشان با كساني كه با آن‌ها هم عقيده نيستند، در همان مرحله اول ‏آن‌ها را زده كرده است، اشتباه نكنيد! شما بايد در برخورد اوليه شما منطقي باشيد تا آن‌ها را به حسين، به ‏مولا(ع) نزديك‌تر كنيد. آن‌ها را به خدا نزديك‌تر كنيد. نزديكي به حسين واقعي و علي واقعي، خود به خود ‏نزديكي به خدا است. چون اين‌ها راهي جز راه خدا ندارند. بكوشيد تا اسلام، دين، تشيّع، ولايت، حسين دوستي، ‏عزاداري، همه ي اين‌ها، به راستي راه باشد، تعهّد بياورد، مسير مشخّص كند تا ديگر از آن‌ها به عنوان افيون ‏جامعه نام برده نشود. ‏
من امشب چه بگويم درباره امام حسين(ع) و چه بگويم درباره ي آن مردان برجسته‌اي كه در ركابش ‏بودند؟! ‏
در سفري كه توفيق داشتم به تربت پاك حسين(ع) و شهداي ديگر تشرّف پيدا كنم، در برابر آن جايي كه به ‏عنوان قبور شهدا در حرم حسين است، ايستاده بودم، در زيارت آن‌ها به خصوص در گفتن يك جمله خيلي تكان ‏خوردم، آن جمله اين است: «يا ليتنا كُنّا معكم فَنَفُوزَ فوزاً عظيماً»؛ (اي پاك‌بازان راه خدا، اي كاش ما هم با ‏شما بوديم تا به سعادت بزرگ مي‌رسيديم.) مي‌دانيد چرا؟ موقع خواندن اين جمله تكان مي‌خوردم، حالا هم تكان ‏مي‌خورم، چون من خودم را در شرايط آن زمان مي‌گذارم، مي‌بينم ياران حسين از بزرگ‌ترين نعمت خدا ‏برخوردار بودند، مي‌دانيد بزرگ‌ترين نعمت براي آدمي كه در دلش احساس تعهّد و وظيفه كند، چيست؟ نعمت ‏دستيابي بر رهبر قابل اعتماد است. ياران حسين چه نعمتي از اين بالاتر مي‌توانستند داشته باشند كه مي‌فهميدند ‏دنباله رو پيشوايي چون امام حسين(ع) هستند كه به خودش، به راهش، به رهبري‌اش هيچ شك و ترديدي ‏نداشتند.‏
اما پذيرش چنين امام و پيشوايي در آن شرايط بحراني، نصيب همه كس نمي‌شود. آن‌ها كه نامه‌هاي پي در ‏پي به مكه فرستادند، امام حسين(ع) را به كوفه دعوت كردند، آن‌ها هم در نامه‌هاي‌شان نوشتند: اي فرزند ‏رسول خدا! بيا، ما همه چيز داريم، شهري آباد، باغ‌هايي پر ميوه، باصفا، زندگي پر رونق؛ اما يك چيز كم ‏داريم، امام و پيشوا و رهبر نداريم. بيا امام و پيشوا و رهبر ما باش. آن‌ها پيشوا و امام را مي‌خواستند. اما وقتي ‏حسين(ع) آمد و اوضاع دگرگون شد و نماينده ي حكومت جبّار يزيد تمام راه‌ها را بر نهضت حسيني بست، ‏وسوسه‌ها آمد و آن‌ها را از چنين امامي دور كرد.‏
اكنون مي‌دانيد چرا وقتي در برابر تربت پاك شهدا مي‌ايستيم عرض مي‌كنيم: «يا ليتنا كنّا معكم فَنَفُوزَ فوزاً ‏عظيما»؟ چون از يك طرف به نعمت بزرگ، يعني وجود امام و پيشوا و رهبري كه تا پيوستگي به خدا و مقام ‏و منزلت بيت وحي خدا قابل اعتماد است، دسترسي داشتند. و همين طور اين لياقت را مي‌بينيم كه چطور اين ‏انسان‌هاي پاك لياقت داشتند به دنبال چنين امامي بروند؟! همان طور كه مكرّر شنيده ايد اين لياقت به صورت ‏خاص در يك انسان موفق ديگر در روز عاشورا و در آن شرايط سهمگين روي آورد و او، حرّ بن يزيد ‏رياحي است.‏
انسان در شرايط حُر باشد و از آن توفيق بهره‌مند شود، خيلي است. او يك سرباز ساده نيست، يك افسر و ‏فرمانده است، اوّلين مأموريت براي جلوگيري از آمدن امام(ع) به كوفه به او داده شده است. اين مأموريت كه با ‏نجابت هم همراه است، انجام گرفت. كاروان حسيني را به سرزمين كربلا آورده است. از اين به بعد هم ديگر ‏مسؤوليت فرماندهي بر دوش او نيست، كار دست ديگري است. اين بار رهبري جنگ يا بر دوش عمربن سعد ‏است يا بر دوش شمر بن ذي الجوشن، اما او افسر است، در آن صحنه ي كارزار ايستاده و مي‌انديشد، ببينيد ‏اين جاست كه عاطفه با انديشه همراه مي‌شود. به اين صحنه مي‌نگرد، در اين ميدان چه چيزهايي مقابل هم ‏ايستاده‌اند، چه كساني رو در روي هم ايستاده اند؟ چه كساني با هم پيكار مي‌كنند؟ من كه حرّ بن يزيد رياحي ‏هستم به چه نام به اين ميدان آمده ام؟ به اين كارزار آمده ام؟ با خود فكر مي‌كند به چه حساب آمده ام؟ با خود ‏فكر مي‌كند و به نتيجه مي‌رسد.‏
اين فكرها براي عمر بن سعد هم هست، حتي در برخي از مراحلي كه در تاريخ از قول او نقل مي‌شود، اين ‏فكرها بر عمربن سعد به صورتي بارزتر هم آمده است، بايد هم اين طور باشد، چون عمربن سعد بن ابيوقاص ‏است، پدر او از سرداران سپاهيان اسلام است، اگرچه در زمان مولا(ع) بي طرفي را انتخاب كرد، كه آن هم ‏در جاي خودش گناهي بود. ولي بالاخره از خانواده‌اي است كه در تاريخ اسلام نقش دارند. اما او به كدام سو ‏كشيده شد؟ حرّ به كدام سو مي‌انديشد و به يك نتيجه ي روشن مي‌رسد. كه بايد به صف حسين(ع) بپيوندد؟ چه ‏موقع؟ در لحظاتي كه اميد پيروزي براي يك افسر آشنا به فنون جنگ و مبارزه، امري موهوم نمي‌تواند باشد و ‏پيوستن به حسين(ع) يعني كشته شدن و شهادت با افتخار چيست؟ افتخار يعني با روسفيدي در درگاه خدا ‏حاضر شدن. حساب خدا كه بيايد، ديگر افتخارات زير پا مي‌رود. پس هر دو يكي است.‏
از امام نقل مي‌كنند، در اين لحظه ي حساس فرمود:‏
‏«اِن لم يَكُنْ لكم دينٌ، فَكُونوا أحراراً في دُنياكم.»‏
اگر دين نداريد لااقل در دنياي تان آزادمرد باشيد.‏
حُرّ به اين نتيجه مي‌رسد كه بايد به سوي امام حسين(ع) بيايد، حالا همه ي ما در ذهن خودمان آمدن حُر را ‏تصوّر كنيم، هيچ شائبه و نكته ي تاريكي در فكر و قلب و جان حُر باقي نمانده است، به جز يك نكته كه ‏مي‌گويد: اي كاش من پيش از اين كه راه را بر حسين مي‌بستم به اين فكر مي‌افتادم. اين گناه بزرگ كه مانع شد ‏حسين(ع) به راه سومي كه خودش انتخاب كرده بود برود، در نظرش به صورت يك نقطه ي شك باقي مانده ‏است. با خودش مي‌گويد: اين مشكل را هم پيش امام و پيشوايم مي‌برم. ببينم امامم درباره ي اين شك چه ‏مي‌گويد؟!‏
به سوي خيمه‌هاي حسين(ع) مي‌تازد، اطرافيان خيال مي‌كنند او افسر مهاجم است، اما او علامت مي‌دهد كه ‏من به سوي شما آمده‌ام و قصد جنگ ندارم، مي‌آيد در برابر امام حسين(ع) مي‌ايستد، چون يك شيعه ي مخلص، ‏به عنوان يك موالي مخلص، كسي كه ولايت تشيّع در او زنده ي تابناك است. از امام و پيشوايش سؤال مي‌كند: ‏اي حسين بن علي! من آمده‌ام اما سؤالي دارم: آيا اين آمدن من، اين توبه ي من از راه باطل به حق، قبول است؟ ‏آيا دير نشده است؟ آن امام و پيشواي بزرگ حرّ را نوازش مي‌كند، به او اطمينان مي‌دهد كه دير نشده! باز هم ‏به وقت آمدي، باز هم به موقع توبه كرده اي.‏
توبه ي صحيح حتي در آخرين لحظات زندگي از نظر اسلام قبول است. اما توبه ي صحيح فقط اين‌گونه ‏است. توبه ي حُر توبه‌اي است كه در آخرين لحظات زندگي او روي داده است، اما توبه‌اي صحيح است چون ‏واقعاً عوض شده است. واقعاً راهش را عوض كرده است. مي‌آيد سراغ امام حسين(ع) ، امام به او اطمينان ‏مي‌دهد كه‌اي حُر! توبه ي تو قبول است. حالا ما در برابر تربت پاك حرّ بن يزيد رياحي با تمام خلوص و صفا ‏مي‌ايستيم و مي‌گوييم: «السّلام علي الحسين و علي اولاد الحسين و علي اصحاب الحسين» و با كمال ‏صميميت به اين ياران پاك باز مي‌گوييم: «يا ليتنا كنّا معكم فَنَفُوزَ فوزاً عظيما».‏