در مراسم یادبود شهید فقید آیت‌الله دکتر سیّد محمد حسینی بهشتی که روز چهارشنبه بیستم آبان ‌ماه 1394، در تالار اجتماعات شهید مطهری انجمن برگزار شد، دکتر علی جنتی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی به ایراد سخنرانی پرداخت.

متن سخنرانی ایشان بدین شرح است:
من به واسطه آنکه در قم بزرگ شدم از هشت سالگی با این مرحوم آشنایی پیدا کردم و در دوران کودکی و نوجوانی همراه پدر در کلاس‌های درس و وعظ  ایشان شرکت می‌کردم. من در مدرسه «دین و دانش» درس خواندم. مدرسه‌ای که مرحوم قدوسی و شهید بهشتی برای اصلاح شرایط فرهنگی و آموزشی در سال 1343 بنا کردند.

شهید بهشتی از نظر علمی دانشمندی برجسته و دارای فضایل اخلاقی متعددی بود. وی جاذبه بسیاری داشت به گونه‌ای که افراد با سلیقه‌ها و دیدگاه‌های مختلف جذب ایشان می‌شدند. این شهید در برابر افراد کمترین دافعه را داشت. اخلاص در عمل و برای رضای خدا کار کردن از جمله ویژگی‌های ایشان بود که زبانزد همگان بود. شهید بهشتی به‌عنوان سیاستمداری حکیم در میان همه شناخته شده است.
نظم و انضباط از دیگر ویژگی‌های برجسته این شهید عالیقدر بود و به‌عنوان یکی از رموز موفقیت وی در زندگی‌اش محسوب می‌شد. ایشان از نظر نظم، به گونه‌ای بود که برای پاسخ به تلفن افراد هم زمان تعیین می‌کرد مثلاً بین 6:30 تا ۷ صبح گوشی تلفن را پاسخ می‌داد یا در برخی شب‌ها دو ساعت برای مراجعات حضوری وقت می‌گذاشتند.
شهید بهشتی در برابر مشکلات بسیار صبور و خویشتندار بود و در مقابل تهمت‌ها حتی از طرف دوستان سکوت اختیار می کرد. به همین دلیل حضرت امام خمینی (ره) به وی لقب «شهید مظلوم» دادند.
شهید بهشتی همواره به‌عنوان یک مشاور برای مبارزین پیش از انقلاب بودند و با درایت کامل همه اصول پنهان‌کاری در مبارزات علیه رژیم شاهنشاهی را رعایت می کرد. من سال ۵۵ که به ایران آمدم با آیت‌الله هاشمی رفسنجانی نزد ایشان رفتم. آیت‌الله هاشمی رفسنجانی همواره با مرحوم بهشتی مشورت می‌کردند.
شهید بهشتی به کار تشکیلاتی نیز اعتقاد داشت و در نهایت با درایت خود حضرت امام خمینی(ره) را راضی به تأسیس حزب جمهوری اسلامی ایران کرد. من بر اساس دستور ایشان مأمور شدم در دفتر حزب در کرمانشاه به مدت یک سال و نیم حضور داشته باشم. من هنگامی که نماینده قوه قضائیه وقت بودم، شعاری در آن روزها زیاد گفته می‌شد که «دشمن در چه فکریه ایران پر از بهشتیه» اما من معتقدم با شهادت شهید بهشتی در هفتم تیر ماه سال ١٣٦٠ کشور ایران خسارت زیادی دید و در نتیجه شهادت ایشان خلاء زیادی در کشور به وجود آمد که تاکنون پر نشده و نخواهد شد.