انسان در هر دو سوى شخصيت خود »بى‏ نهايت« است. در سوى رشد و كمال از فرشتگان نيز پيشى مى‏ گيرد و به قُرب و معرفتى استثنايى مى‏ رسد، در سوى سقوط و انحطاط نيز از پست‏ ترين موجودات، پست‏ تر و گمراه ‏تر مى‏ گردد.

انسان در هر دو سوى شخصيت خود »بى‏ نهايت« است. در سوى رشد و كمال از فرشتگان نيز پيشى مى‏ گيرد و به قُرب و معرفتى استثنايى مى‏ رسد، در سوى سقوط و انحطاط نيز از پست‏ ترين موجودات، پست‏ تر و گمراه ‏تر مى‏ گردد. انسان با مايه‏ ها و غرايز و استعدادهايى آفريده شده است كه مى ‏تواند در هر يك از اين دو مسيرِ بى‏ نهايت، قدم گذارد و تا دورترين نقطه برود.

هم مى ‏تواند فرعون شود هم مى ‏تواند موسى(ع) شود، هم مى‏ شود ابوجهل بشود هم مى ‏شود محمد (ص) بشود، هم مى ‏شود ابراهيم (ع)  بشود. هم مى‏شود نَمرود بشود، هم مى‏ شود آتيلا بشود هم مى‏ شود سقراط بشود؛ اين است كه هر انسانى براى خودش عالمى دارد و در اين عالمِ خودش به دستِ خودش، خودش و عالمش را مى ‏سازد.

مواضع تفصیلی حزب جمهوری اسلامی، صفحه204